Bring jou eie vleis

My broer sê altyd dat elke Afrikaanse oom ‘n groot pens moet hê. Hy voel dit is tradisie. Nie omdat ons van die “PT broekie en pens”- look hou nie, maar omdat dit maar net is hoe ons is. Eintlik wil niemand ‘n maag rond dra nie, maar die meerderheid van ons volk se mans het nie ‘n keuse nie. Of daardie pens nou ontstaan het deur te veel bier, brandewyn, ongesonde kos of swak gene, my broer het tot die gevolgtrekking gekom dat dit onvermydelik is. Sodra ons oor die spreekwoordelike muur is, gaan ons moet belê in groter broeke en langer belde. Vir te lank het ek met hom hieroor gestry, sy toekomsvoorspelling afgelag. Soos ek ouer raak ontwikkel ek ‘n persoonlike vrees vir hierdie pens. Kom ons wees gou eerlik met mekaar: meeste van ons pa’s lyk of hulle al sewe weke dragtig is, en as jy na hulle universiteits foto’s kyk, lyk dit of hulle almal Springbok gimnaste was. Waar het dinge skeef geloop? Hoe verander ‘n skraal seun in ‘n XL-draende man? Ek weier om eendag oorgwig te wees, al is dit in my bloed. 

Die probleem is ons Afrikaners het te veel plesiertjies in die lewe, en ons kan dit nie afskud nie. Dis die klein goedjies wat ons laat beter voel as ons die dag afgepis is. ‘n Vinnige bier met ‘n kollega word gou ses draughts by die Dros oorkant die straat. ‘n Vinnige happie biltong word skielik ‘n halwe kilo van die vetterigste, natste, lekkerste beesvleis die kant van die Vaalrivier. En dan is daar elke Afrikaner se kryptonite: braaivleis. Dis so lekker tot die Engelse mense probeer dit al. Wie kan die aroma van ‘n skaaptjop weerstaan? Wie kan nie opgewonde raak oor ‘n braaibroodjie wat se kaas lekker pap gesmelt is nie? Wie kan nee sê vir ‘n 500g T-bone wat die mooiste pienk binnekant het? As ek ooit eendag ‘n lid van die boepens klub is sal dit wees omdat my vrou my toelaat om meer as twee keer ’n week te braai. Daar is min goed wat my so gelukkig maak soos ‘n vleisie wat oor rooi kole ge-tan word. Dit ruik soos naweek, klink soos vakansie en proe soos die hemel, met Jimmy sous op.

My vader en sy pens, besig om 'n skaapboud te braai

 Vandag is ek oppad na die Noorde van Pretoria. ‘n Onebekende gebied, anderkant die berg. Willem, ‘n vriend wat ek vroër die jaar ontmoet het, het my genooi om by sy huis te kom braai. Dit is nie vir my moontlik om vir ‘n braai nee te sê nie, al is dit ver. Sy boodskap was eenvoudig: “Bring net vir jou iets om te eet en ‘n drink dingetjie, verder hoef jy nie te worry nie”. Haastig ry ek na die naaste slaghuis en kies ‘n lekker vet Rump-steak wat ek teen ‘n billike prys aanskaf. Ons Karoo mense hou van skaapvleis, maar in Gauteng is dit nie eintlik ‘n opsie vir iemand wat in my finansiële situasie is nie. Gelukkig is vleis is altyd lekker, al is dit hadeda. Vandag het ek net een doel: om myself heeltemal te vervreet, want ek glo dit is wat jy op Sondae moet doen. My Biologie onderwyser op skool het altyd gesê dat sondaemiddae baie lekker is tot jy na ete op die bank gaan lê en die custard begin uit jou mond uit te loop. Ek sal nie vandag teleurgesteld wees as dit met my gebeur nie. Voor ek vir die steak betaal gryp ek ‘n groot sak hout, want hierdie mense braai met charcoal en ek is jammer, dit is net nie krieket nie.

Daar is ‘n drankwinkel reg langs die slaghuis. Duidelik weet die besigheidsmanne in hierdie provinsie wat hulle doen. Drink en braai is twee aktiwiteite wat ek eintlik verkies om nie te meng nie. Net soos elke jong man hou ek van ‘n biertjie, maar ongelukkig het ek al gevind dat drank my standaarde verlaag en voor ek weer sien is ek tevrede met ‘n tjoppie wat geflamegrill is. Braai is ‘n eksklusiewe buitemuurse aktiwiteit wat ten alle tye met die nodige respek behandel moet word. Niks behalwe die beste kwaliteit is aanvaarbaar nie. Ongelukkig beïnvloed drank kwaliteit. Boonop laat die kombinasie van vleis en bier jou pens vinniger groei as ‘n plakkerskamp langs die snelweg. Vandag hou ek eerder verby die drankwinkel.

Ek stop by Appelblaarlaan 370 in Magalieskruin en ek word begroet deur ‘n groot Duitse herdershond. Dit is ‘n baie eenvoudige, gerieflike huisie sonder drastiese sekuriteit, net honde. ‘n Mens kan sien niemand se ouers bly hier nie. Willem het groot geword in die Noord-Wes en op hoërskool het sy familie Pretoria toe getrek. Hy is ‘n groot, blonde man en dit lyk of sy voorouers dalk Vikings kon gewees het. Onder sy stywe hemp berê hy ‘n aansienlike groot pens waarvoor hy glad nie skaam is nie. Dit maak my bekommerd, want hy is maar net twee jaar ouer as ek. Ek hoop net dat ek oor twee jaar nogsteeds ‘n size 30 broek kan dra, want in my kas is daar baie van hulle en niks geld vir ander nie. Ons loop na die agterstoep en hy stel my voor aan al sy vriende. Willem het heelwat mense genooi en as ek so na die tipe wyn kyk wat die mense drink is dit duidelik dat ek die enigste een hier is wat van die Wes-Kaap afkomstig is. Dis ‘n lekker Sondag bring en braai en almal is reeds baie gesellig. Jazz musiek speel in die agtergrond. Die noorde stel sover nie teleur nie

Willem

Willem se swaer, Dawid, trek die braai nader. Dis ‘n oliedrom wat middeldeur gesaag is en op ‘n staalraam vas gesweis is. Dis presies hoe ‘n braai moet lyk. Hy sleep ‘n sak Woolworths charcoal nader. Dis toe dat ek opstaan en my stem dik maak. My pa het my geleer jy moet jouself gedra by iemand anders se huis, maar hy het my ook geleer jy braai nie met daai kak nie. En met daai kak het hy na charcoal verwys. Met min moeite oortuig ek toe vir Dawid dat nie eers Woolies se charcoal beter as hout is nie. Daar is ‘n regte manier van dinge doen en dan is daar charcoal. Ek pak die hout en hy steek die blits aan. Die geluid van ‘n vuur wat kraak gemeng met die gesang van vroumense wat skinder laat my die huis mis. Ek voel tuis hier.

Na lang gesprekke oor Orkney Snork Nie, Liverpool se sokkerspan en swart mense is die hout al amper uitgebrand. Dawid kry die vleis bymekaar en ek kan nie help om hom dop te hou nie. Dit is vir enige man moeilik om te kyk hoe iemand anders jou steak braai. Dalk is dit hoe dit voel om jou kind vir die eerste keer by die kleuterskool te gaan aflaai. Jy los een van die goed waarvoor jy die liefste is in die genade van iemand anders se hande en hoop net dit kom heel terug. Ek het nog net so paar ure met my rump deurgebring, maar ek is alklaar verlief op daardie pragtige stuk vleis. Blykbaar is dit ook basiese maniere om die ou wie se huis dit is te laat braai.

So lekker soos wat die hele braai ervaring is, is daar een groot probleem met die hele sisteem. Elke man het sy eie manier van braai, sy eie bygelowe en sy eie voorkeure. Ongelukkig kan ons Afrikaner mans nie ons trots sluk en by ‘n ander man se rëels en regulasies aanpas nie. ‘n Man word gemeet aan hoe goed hy braai, dit is nou maar net so. As ek ooit eendag ‘n dogter het en een of ander knaap wil my goedkeuring hê om met haar te trou, gaan hy homself eers voor die rooster moet bewys. ‘n Kêrel wat nie kan braai is ‘n onvolledige man en hy behoort homself te skaam oor sy tekortkoming.  Dalk moes ek bier gekoop het, dan sou dit makliker gewees het om nie op die braai te fokus nie.

Dawid beter my nie teleur stel nie, vandag wil ek lekker eet, die custurd moet uit my mond uitloop. Soos hy my steak op die rooster neer plak maak die kole die lieflikste geluide. Regte braaiers kan die taal wat kole praat verstaan en ons weet hoe belangrik dit is om na die hulle te luister. Dawid draai my steak om,  heeltemal te vroeg na my smaak. Ek kan nie meer nie, nou moet ek my opinie lig. Net soos ek wil opstaan om in te meng hoor ek hoe Willem van my praat, “Nee, hy kom van die Kaap af”.

 Dadelik vergeet ek van my steak en help vir Willem reg.

“Nee ek is nie van die Kaap nie ek is van Oudtshoorn!”  

“Dis dieselfde ding” skree Willem terwyl hy ‘n Marlboro rooi aansteek

“Dit is nie! Daar is ‘n goeie 400 km tussen die twee plekke. Ek sal weet. Ek het dit al baie gery, al in die aand ook!”.

Toe ek weer sien beland ek en Willem in ‘n argument oor waar die Kaap nou eintlik begin en eindig. Hierdie Transvalers dink mos enige iets suid van Bloemfontein is die Kaap, tipies. Sy vriende val in by die gesprek in en natuurlik kies hulle sy kant. Ek vertel vir hom dat dit nie meer 1982 is nie en Upington al lankal nie meer deel van die Kaap is nie, maar hy wil niks weet nie. Hy glo nog in die “Kolonie”. Nou raak ek moerig. Hierdie braai raak nou onplesierig. Ek mag nie my eie vleis braai nie, die honde blaf heeltyd en die mense praat sleg van my provinsie. Net toe die gesprek te warm raak skree Dawid uit die hoek uit: “Die kos is reg”. Almal hou op praat, kry vir hulle borde en gaan skep van die vleis. Die spanning van die argument het verdwyn, weg soos ‘n poep in ‘n orkaan. Goeie vleis het so ‘n manier om my te laat vergeet van alles wat my irriteer.

Ek bekyk my steak van nader, inspekteer hom noukerig met my mes en vurk. Dit lyk darem of Dawid weet wat medium beteken. Ek vat die eerste hap. Die vleis smelt weg in my mond weg soos ‘n Smartie in die Karoo son. Te heerlik. Ek weet nie wat hulle vir die beeste hier bo voer nie, maar hulle moet nooit weer vir hulle iets anders gee nie. Ek kyk na Dawid. Ek wil vir hom iets sê, sy braai vaardighede komplimenteer, maar al wat uit my mond uit kom is ‘n glimlag. Ek kyk na my maag, hy lyk baie groter as gewoonlik. Dit pla my nie eers nie. Vir gerieflikheidshalwe maak ek my belt en broeksknoop los, dit was meer kos as wat ek aanvanklik gedink het. Ek vat ‘n oomblik en dink weer aan my broer se pens-teorie. Dalk is dit nie so absurd nie, eet is bliksems lekker.  Willem het my genooi om volgende Sondag weer by hulle te kom braai. Lyk my ek sal groter broeke moet koop.  

--Phillip Berg

Wens jy het nooit gegaan nie

Ek kyk op na die hoë geboue. Meeste van die ruite is uitgeslaan, hulle kort hulp. Ek twyfel of daar enige wettige aktiwiteite daar binne plaasvind. Tyd dat ek hier weg kom, Johannesburg is niemand se vriend nie. Dis so skuins na 5 die middag en ek start my bakkie. Soos ek my seatbelt vasmaak begin die frontloader weer nommer 11 op die CD te speel,  presies waar hy 7 uur vanoggend opgehou het toe ek hier gestop het. Die Heuwels Fantasties se “Leja” is darm maar ‘n mooi liedjie. Die strate is besig, maar gelukkig vloei die verkeer. Ek ry in die pad af, verby lelike winkels en mense met onbereikbare drome. By die eerste verkeerslig draai ek links, in ‘n suidelike rigting, opsoek na die hoofweg wat my terug Pretoria toe sal neem. Nou wil ek net by die huis kom, dit was ‘n lang dag.

Die N1/M1 is die hoofslagaar van Gauteng en ek is nie die enigste een wat van hierdie roete afhanklik is nie. Duisende mans en vrouens wat hierdie Maandag hul bes probeer het om ander mense te beindruk gaan saam met my die verkeer aandurf en hopelik met genoeg energie by die huis aankom om daaroor te kla. In die verte sien ek hoe al die GP karre ophoop, net voor die oprit na die hoofweg. Hier begin dit, die lang sit. Oor ‘n paar uur gaan ek my 1ste rat en clutch baie beter ken.  Tyd is geld, en hier is mos baie geld in die Transvaal. Eweskielik onthou ek wat ek in my eerste jaar vir myself beloof het: ek sal nooit eendag in Gauteng bly nie. Niemand is perfek nie.

Na ‘n 15 minute is ek uiteindelik op die brug wat langs die stad loop. Aan my regterkant sit Joburg se geboue, groot en vaal. Net bo die stad is die son besig om te sak. Met my diesel Corsa bakkie sit ek in die middelbaan, want almal wil mos in die regterbaan wees. Gelukkig weet ek van beter, hierdie is nie my eerste keer nie. Ons beweeg stadig. Ry twee meter, stop vir 30sekondes, ry twee meter, stop vir 30 sekondes. Vandag gaan ek nog ‘n aar bars. Verkeer is nou een ding waaraan mens nooit gewoond sal raak nie. Of dit jou eerste keer is en of jy nou al vir 30 jaar elke dag drie ure agter jou stuurwiel deurbring, dit los altyd ‘n suur smaak in jou mond. Ons wil mos hier bo bly. ‘n Kurt Darren liedjie begin te speel oor my onder gemiddelde klanksisteem. Hoekom is “So bek kort jam” op hierdie CD? Met my linker wysvinger druk ek die next knoppie. Red Hot Chili Peppers, baie beter keuse.

Langs my is ‘n BMW Z5 en in dit is ‘n swart man met goue sonbrille. Sy musiek is kliphard, klink amper soos Backstreet Boys, net meer Afrika-rig. Op tye soos hierdie mis ek die Karoo verskriklik baie. Wat gewoonlik vir die verveeldheid help is om vir jou ‘n baken te kry sodat jy jou vordering kan dop hou. Soek ‘n voertuig in ‘n ander baan wat uitstaan dan kan jy seker maak jou baan is die vinnigste. Skyns voor my is ‘n blou Tazz. GP nommerplate met ‘n sharks sticker net bo dit. Dit is ‘n meisie wat lyk van hierdie afstand glad nie sleg nie. Hierdie Tazz is nou my baken en my doel nou is om verby hom te kom. Sover het ek nog net 1.4km gevorder, so ek het omtrent 63km oor voor ek by die huis is. Lieflik.

Hoe meer tyd ek in hierdie stad spandeer, hoe meer voel dit my ek kan nie hierdie plek vertrou nie. Daar is iets hier wat my ongemaklik maak. Dalk is dit al die onvoorspelbare taxis of die feit dat Eloff die duurste straat in monopoly was, maar elke keer as ek hier is, is ek twee keer meer skepties oor die samelewing. Soms voel Johannesburg soos daardie verskriklike mooi meisie wat saam met jou in matriek was. Sy is ordentlik en baie vriendelik met jou, maar jy weet nie eintlik hoekom nie. Dan begin jy haar intensies te bevraagteken en kort voor lank besef jy hierdie kat is nie kosher nie en dan hou jy haar noukerig dop. Ek weier om vir hierdie stad se vals glimlag te val soos die meisie in die Tazz langs my het. Ons plattelandse mense is al van kleins af geleer dat die stad ‘n lelike plek is waar net slegte goed gebeur. Wie is ek om met jare se wysheid te stry? Ek is net hier vir ‘n rukkie, net vir die dag. In en uit. Ja, ek gebruik net die stad vir my eie voordele, nes al die ander werkendes wat hierdie tyd van die dag in seatbelts geklee is.

My daguitsappies Johannesburg toe raak al hoe meer ‘n gereelde ding, en dit bekommer my. Ek kom selde hierheen vir plesier, meestal net vir werk. Dié stad betaal darm goed. Vandag moes ek in Doornfontein, die oostelike gedeelte van die middestad, deurbring. Dis nou nie die tipe plek waar jy eendag jou kinders wil leer om fiets te ry nie, maar eerder vir hulle leer hoe om so vinnig as moontlik te hardloop. In sekere dele van die middestad lyk dit of elke gebou op dieselfde dag opgerig is. Die argitektuur vertel jou met ‘n hartseer toon dat hierdie stad al beter dae gesien het. Jare gelede was die Rand ‘n plek waar drome waar geword het.  Deesdae sit ons in die verkeer en wonder oor wat ons vir aandete gaan maak. Ons almal se drome word nogsteeds hier waar, maar dalk laat hierdie stad jou êrens langs die pad besef jy hou nie meer van jou eie drome nie. Hierdie is ‘n stad gebou op almal se selfsugtige agendas en dis vir my moeilik om enige eerlikheid of liefde hier raak te sien. Johannes Kerkorrel het hard probeer, maar niemand wou hul harte vir Hillbrow gee nie. Ek sou ook nie, dis ‘n baie kak plek daai.

Johannesburg  het heeltemal ‘n ander geur as Kaapstad. Behalwe vir die tekort aan berge is die mense hier ook baie anders. In die Kaap is almal opsoek na ‘n plekkie in die son, maar hier staan almal gereed met sambrele vir ingeval dit reën. Hierdie is die tipe Suid-Afrika wat jy op advertensies sien. Ek onthou as kind het ek nooit verstaan hoekom daar enige mense in Gauteng bly nie. Daar is nie ‘n see nie en almal op Egoli is heeltyd ongelukkig. Tot Chris Edwards met sy  bottemless whisky bottel lyk of hy die plek haat, maar dalk was dit net Louwna wat hom so ontstel het.

Op universiteit het ek besef dat die enigste rede hoekom mense hul siele aan hierdie stad gee is vir die geld. Meeste studente het romantiese drome oor hul toekoms: dalk werk soek in ‘n klein dorpie in die Boland tussen die wingerde vir min geld, of dalk eers toer en die wêreld sien. Dis nie lank nie dan verdwyn daardie fantasië en hulle kry sulke Dollar tekens in hul oë. Wie is ek om neer te kyk op hulle, ek het presies dieselfde gedoen. Nommer 11 begin alweer te speel. Een CD is duidelik nie genoeg vir die hierdie verkeer nie en Die heuwels Fantasties se Leja raak nou afgesaag. Kan hierdie ouens nie net ophou kla nie? Bliksem man niemand gee om oor hulle liefdeslewe nie. Next, Kings of Leon. Nou dis baie beter.

Ek is nou voor die blou Tazz. Sukses! My baan is die vinnigste. Vat so BMW Z5 aan my linkerkant, jou Woolworths microwave kos moet eers wag. Ek maak perongeluk oogkontak met die meisie in die blou tazz. Sy lyk glad nie gelukkig nie. Haar hare is rooi gekleur en dit lyk of sy die naweek te veel gerook het. Dalk ‘n paar Brutal Fruits te veel afgesluk het. Sy is nie eintlik so mooi soos wat ek haar geskat het nie. Dis ‘n probleem wat te veel in Gauteng opduik. Dis duidelik dat hierdie Maandag haar onder gekry het. Sy het nie eens haar veiligheidsgordel vasgemaak nie, swak. Nou wonder ek by myself: hoekom is sy hier? Sit sy elke dag in die verkeer of het dit net perongeluk met haar gebeur soos wat dit met my gebeur het? Het sy ook net vir die dag in gery? Teminste het ek nie 'n GP nommerplaat nie, ek is hier op geleende tyd.

Meeste van die motoriste om my het seker nie ‘n ander keuse as om hier te sit nie. Mens moet eet. Ongelukkig kan ons nie by die huis bly nie, anders gaan Telkom, Multichoice of wieokal ‘n paar groot Nigeriërs na jou huis toe stuur. Dis hartseer, maar dis hoe dit hier werk. Johannesburg het alles wat jy nodig het, maar die prys wat jy betaal vir daardie gerieflikheid is hoër as wat meeste mense besef.  Hoekom laat mense die samelewing toe om hulle so aan die ballas te gryp en dan met die grootste boelie stem te sê: “fluit”? Hierdie meisie in die Tazz lyk soos ‘n slaaf, iemand wat nie eens besef daar is ‘n beter lewe daar buite nie. Dinge kan nie so aanhou nie, ek sal nooit eendag ‘n Transvaler wees nie.

Hierdie verkeer raak nou te erg en Pretoria is nog ver. Vir die eerste keer wens ek het nooit die Kaap verlaat nie. Shit happens. Agter die geboue kom die son baie laag uit. Vir ‘n oomblik vergeet ek van alles wat my pla, die verkeer, die stad en die BMW se aaklige musiek. My aandag raak weg in die oranje kleure wat oor die Hoëveld se horison lê. Ek het al baie sonsordergange gesien in my lewe, maar hierdie is defnitief top 5. Dalk is die Transvaal nie so ‘n slegte plek nie? Dalk moet ek net gewoond raak aan hierdie mense se manier van dinge doen. Dalk is ek net ‘n Karoo seuntjie wat vinnig afgeskrik word deur so baie faktore waaroor ek geen beheer het nie. Dalk moet ek net groot word.

‘n Entjie voor ons begin die karre spoed op te tel. Kan die verkeer dan nou al verby wees? Na net 3km? Soos ek uiteindelik na my 2de rat oorskakel sien ek die oorsaak van die verkeersophoping. ‘n Trok het tot stilstand gekom in die middelbaan en dit het die hele vloei opgevoeter. Daar was toe eintlik geen verkeer nie, net ‘n sensetiewe enjin. Alles is nou weer oraait. Met die son wat sak ry ek huis toe met ‘n glimlag en ‘n kalm gemoed. Ja nee, die Tranvaal is glad nie so kak nie, ek sal langer hier bly. My linkerwysvinger skip terug na nommer 11, want “Leja” is ‘n blerrie mooi liedjie. Die meisie in die tazz ry verby my. Sy glimlag breed.

--Phillip Berg

Onthou die kaartjies

Die son is al hoog en dis lekker warm, wie sou kon raai dis winter. Hier is mense wat skree en te veel  mense in pienk. Vir die eerste keer vanaf ek in Gauteng bly voel dit my ek het die regte Pretoria ontmoet. Ek sien al lank uit na hierdie dag. Na die bier, die vleis en heel belangrikste, die rugby. Dit gaan ‘n goeie dag wees. Saterdae middae is mos kerk en ons het kaartjies vir dié jaarlikse erediens op Loftus. Wat ‘n groot affêre. Ons het oorkant Loftus op een van die Afrikaanse Hoër Seunskool (affies) se rugbyvelde geparkeer sodat ons ordentlik kan opwarm voor die groot stryd. Die mense hier staan gereed met hul nagmaal brandewyn om later te kyk hoe die Bulls die Stormers pak. Dis die Noord-Suid derby en ons manne is reg vir die rugby, vanmiddag. Dit gaan groot wees. No losers, only survivors.

Ons drink Castle, want dit is wat jy drink as jy sport kyk. Ons braai ‘n pak boerewors, want ons is arm. Dis my eerste keer hier en ek is meer opgewonde as ‘n Karoo boer met ‘n vol dam. Terselfdetyd is ek ook senuweagtig. As ‘n stoere WP ondersteuner vrees ek dat ek dalk net vanmiddag my mond verby gaan praat. As die castle so maklik vloei kan ek nogals bekkig raak, veral om ‘n rygbyveld. Ons Wes-Kaap mense is mos nou nie eintlik die grootste ondersteuners van die ligblou manne nie, en hulle nie van ons nie. Ons haal ons miniatuur braai uit en pak hom vol hout. Ja, hout, sodat die mense in die pienk truie kan sien vir watter span ons skree. Die leë castle blikkies langs ons kar raak al hoe meer en ek kan nie meer wag vir die afskop nie.

My house-mate en kollega, Joey, gaan saam met my later die oospawiljoen aandurf. Hy is nie eintlik ‘n ou vir hierdie tipe geleenthede nie. Sy kas is vol skinny jeans en die band waarin hy speel skree te veel vir hul eie bes wil. In die 5 maande wat ek al saam met hom bly kyk hy darm al meer gereeld rugby en vra my ook gedurig uit oor die rëels by die afbreekpunte. Ek dink ek het ‘n groot bydra gelewer tot sy nuwe entoesiasme oor sport. Hy is maar ‘n rustige ou, maar hy skree op sy hardste as iemand ‘n drie druk, maak nie eers saak watter span dit is nie. Dit gaan lekker wees om my eerste Loftus ervaring met hom te deel, want dit voel my hy glo altyd alles wat ek sê. So as ek vir hom sê om die Bulls te haat, dan volg hy graag my raad.



Joey sê hy is reg vir nog 'n bier

Soos Joey vir ons nog biere uit die coolerbox kry kom groet die twee manne wat by die kar langs ons kuier. Vriendelike ouens, Piet en Frank stel hulle hulself voor. Piet is van Brackenfell in die Kaap en Frank is van Montana in die noorde van Pretoria. Hulle twee is neefs wat altyd saam kyk as die Stormers of die WP teen die Bulls speel. As dit in die Kaap is vlieg Frank af, en Piet vlieg op as dit hier bo is. Dis blykbaar ‘n ou tradisie wat hul ouers begin het. Piet dra ‘n WP trui en Frank het ‘n Bulls trui aan van 2007, daai jaar wat hulle vir die eerste keer die Super 14 gewen het. Frank hou net aan oor hoe die Bulle vanaand amok gaan maak teen die Stormers se meisie agterlyn en kleuterskool voorspelers. Piet is stil, hy sê ons sal na die tyd kyk wie lag. Die Castle maak ons almal gesellig. Joey glimlag breed maar hy praat nie veel nie. Toe Frank uitvind dis my eerste keer op Loftus vertel hy my van die drie dinge wat jy nodig het om hier te oorleef: ‘n liter brandewyn, 2 liter coke en ‘n 3liter Ford. Ek het geen idee wat hy daarmee bedoel nie, maar dit maak my bietjie skrikkerig.



Piet en Frank. Ek het geen idee wat hul van is nie


Na 3 worsrolletjies en amper 2 six packs gaan kry ek my baadjie in die kar, dis tyd om stadion toe te loop. Ons loop verby karwagte, ooms met horings op hul kop en laaitjies met rugbyballe. Ek kan sien Joey voel bietjie ongemaklik tussen al hierdie mense, maar ek dink hy kan dit hanteer want hy kom van Vereeniging af. Soos ons nader aan die spreiligte kom sien ek dit groot voor my: Loftus, die Pretoria paleis. Ons almal het al die stories gehoor van dié plek. Van naartjies gooi tot tannies met perms wat jou wil tackle as jy iets sleg oor Morné Steyn skree. My broer se kamermaat van universiteit het my vertel hoe iemand hom in 1998 tydens die Currie Cup finaal met ‘n hosepipe nat gespyt het omdat hy ‘n WP trui aangehad het. Dis alles dalk net spookstories, maar dit werk. Die plek is donners intimiderend. Dis asof die mense hier kan ruik dat jy vir ‘n ander span skree. Elke groot rugby ondersteuner weet dat dit jy een of ander tyd in jou lewe hier moet rugby kyk. Loftus het te veel tradisie, te veel stories en te veel misterie om nie hier ‘n draai te maak nie. Dis nie altyd lekker nie, maar dis iets wat jy moet doen.


Die mense langs Loftus hou nie van die Kaapse streekspan nie

 

Ons kom by die hek, sit ons kaartjies in die masjien en gaan soek vir bolk CC. Ek kyk rond, maar ek sien nie die standbeeld van Naas Botha nie, ook nie vir Steve Hofmeyr nie. Na ‘n lang gesukkel kry ek ons net betyds ons sitplekke. Dis net so duskant die verkeerde kant van die kwartlyn, maar ons kan darm sien wat aangaan. Agter ons sit ‘n paar omies met wilde snorre. Dis duidelik vir watter span hulle skree. Die Stormers hardloop op die veld en ek is verbaas met hoe baie toeskouers hulle toejuig. Dan kry die mense hul vlae reg vir die Bulls. Dewalt Potgieter hardloop op sy eie by die tonnel uit, want dit is sy 50ste Super wedstryd. Die res van die Bulls volg dan met ‘n hoë spoed en die skare juig. Dis op die daardie oomblik wat ek vir die eerste keer in my lewe gewens het dat ek eerder kleurblind was. Ek het al lelike goed in my lewe gesien, goed wat ek liewers wil vergeet. Daardie pienk nommers van die Noord Transvaal is defnitief bo aan die lys en laat ek julle nou vertel, hulle lyk baie erger in lewende lywe as op die kassie. Hulle skop af. Die Stormers beter wen, ek sal te bang  wees om hier weg te stap as hulle nie het nie. Soos die manne daar onder op die veld mekaar moer toe duik, dink ek aan al die vorige kere wat ek by so ‘n groot rugby wedstryd was. Nou is daar net een ding op my brein: my geliefde WP se tuisveld, Nuweland.

Nuweland rugby stadion is verseker een van my gunsteling plekke in die wêreld en ek onthou nog goed die eerste keer wat ek daar was, Junie 1995. Die Springbokke het teen ‘n WP uitnodigingspan gespeel as deel van hul voorbereiding vir die Wêreldbeker. Leon Schuster se “hie kommie Bokke” album het net uitgekom en elke kar buite die stadion het dit met ‘n oop kattebak so hard as moontlik gespeel. Ek was 6 jaar oud en ons het op die skolierebankies (wat deesdae nie meer bestaan nie) gesit.  Ek kon nie minder omgee oor die rugby nie, maar vir ‘n laaitjie van die platteland is dit altyd lekker om tussen so baie mense te wees, veral as hulle raas. As ek terug dink aan daardie dag was die hoogtepunt nie die berg, trein of Chester Williams nie, maar toe ons na die wedstryd oor die veld gehardloop het. Deesdae laat hulle dit nie meer toe nie. Al het ek nie daardie dag verlief geraak op die streeptruie nie, was dit vir my onvermydelik om ‘n WP ondersteuner te raak, veral in my familie.

My broer, my ma en my pa is sport befok. Of dit nou rugby, tennis, F1, golf, krieket of watookal die hoogtepunt van die naweek is, my familie sal dit kyk. Behalwe sokker, want ons NG kerk mense, en my pa was vir lank ‘n ouderling. My broer is ‘n walking, talking  ensiklopedie van Suid-Afrikaanse rugby en krieket, hy weet alles. Vra hom gerus wie die voorry van die WP was in 1986 toe hulle die Currie Cup gewen het of hoeveel honderdtalle Gary Kirsten al op nuweland geslaan het, hy sal jou heel moontlik kan sê. Amper alles wat ek van sport weet het ek by hom geleer. My ma ken seker meer rugbyreëls as die ouens wat vir die Griekwas speel. En my pa, wel hy hou net daarvan om op die spelers te skree. “Daai donnerse Bekker! Wat soek hy daar? Hy doen dit elke blerrie game!” sal hy skree as ou Andries die bal in die agterlyn nok.  Hy glo ook die span wat eerste punte aanteken gaan die wedstryd verloor. Mens kan nie met hom daaroor stry nie.

Dis rustyd en die Bulls loop voor. Dit lyk nie goed vir die Stormers nie, maar hulle is darm nie te vêr agter nie, een drie sal genoeg wees vir ’n wen. Oor die luidsprekers weergalm die woorde van Leon Schuster: “Was jy ooit al daar op Loftus as dit vol is en dit rof is?”. Hy het ook ‘n liedjie vir elke span. Die spelers draf weer op die veld uit en dit het eweskielik baie koud geraak. Joey begin lyk of hy verveeld raak, maar hy hou vol dat hy homself geniet. My aandag begin self ’n bietjie te dwaal.  Aan my regterkant kan ek die Unie gebou in die verte sien en aan my linkerkant blink die liggies van Brooklyn. Ek is mal oor sport. Daar is min goed so lekker soos om tussen 40000 mense te sit en te skree op 30 ouens wat almal agter die dieselfde bal aan hardloop, maar hierdie 2de helfte is nou nie mooiste rugby wat ek al gesien het nie.  Ek kyk toe maar langs die veld na daardie oulike meisies met hul wilde danspassies. Die rugby is dalk nie te interessant nie, maar hierdie dames geniet dit. Dis toe alles verander.

Soos ek die donkerkop derde van links uitkyk sê iets in my agterkop vir my om na die game te kyk. Die Stormers se agterlyn is al weer vol voorspelers, tipies. My pa vloek seker nou baie hard daar by die huis. Toe besluit die reserwe slot om die vlakste aangee ooit uit te stuur na die buitekant. In die hoek van my oog sien ek die Bulls se senter wat rats op die bal afstorm.  Hier kom ‘n onderskep drie, tipies, hulle leer mos nooit nie. Soos ek negatief raak sien ek dat die Stormers flank, Siya Kolisi, net-net die bal gekry het en dat die Bulls se senter nou uit posisie is. Hy is soos ‘n vlinder deur die gaping. Hardloop Bliksem, Hardloop! Ek spring op van blydskap en skree so hard soos wat ek kan. Ek kan voel hoe die omies agter my kwaad raak. Kolisi is in volle vaart oor die kwartlyn reg voor ons, maar die Bulls se heelagter nael op om af. Hy gee vinnig die bal uit na Habana langs hom, toe spring Joey ook op en begin sy longe uit te skree. Onder die pale, 7 punte in die spreekwoordelike sakkie, dankie Bryan. Ek en Joey gryp mekaar en gee mekaar ‘n drukkie soos 2 mans nog nooit mekaar op Loftus gedruk het nie. Die omies agter ons lyk redelik befok. Tyd om stil te bly sê ek vir myself.

19 -14, ‘n wen op Loftus verdien ‘n beker, 'n mooi goue een. Ek was drie jaar terug op Nuweland toe die WP teen die Bulls verloor het in beseringstyd in ‘n Currie Cup semi-finaal, maar al die pyn van daardie dag is nou vergete na hierdie ongelooflike oorwinning. Buite die stadion is daar ‘n paar lang gesigte, meestal mans gekleë in pienk. In die verte sien ek vir Frank en Piet wat terug in Affies se rigting loop. Frank lyk glad nie gelukkig nie. Mens hoef nie eers die rugby gekyk het nie, die uitdrukking op sy gesig vertel die hele storie. Dit lyk of iemand sy 3l Ford Ranger gesteel het soos hy frons. Piet stap ’n entjie agter Frank en hy lyk glad nie so haastig nie. Sy liggamstaal vertel ‘n ander storie, die storie van ‘n iemand wat nou net uitgevind het hy hoef nie inkomstebelasting te betaal nie. Al is dit nou doners koud het Piet sy baadjie in sy hand en hy adverteer daardie rooi disa op sy bors met trots. Hy glimlag breed.

--Phillip Berg

Hierdie ou eet van die vloer af

Pasop vir die flerries

Aan die anderkant van die bar staan daar ‘n donkerkop meisie. Beeldskoon. Net so duskant die cokemasjien en voor die ou met die gips om die arm is sy besig om iets te bestel by die oudtse barman wat ek al ooit gesien het. Hunters Extreme lyk dit my. Haar stywe pers toppie en los hare sê vir my sy is nie hier om chippies te koop nie. Sy het ‘n vriendin langs haar, maar dié lyk soos Tuks se gewigstoot kampioen. Hoekom het mooi meisies altyd ‘n onder gemiddelde maatjie by hulle? Dis iets waaroor ek al lankal wonder. Dis seker nie mooi om so te staar nie, maar na daardie vorige tequila gee ek nie meer om nie, sy is net te mooi. Die lekkerste boudjies, asof sy in ‘n Suid-Amerikaanse volleyball span speel.  Dalk moet ek gaan hallo sê? Die manier wat sy haar geld tel laat my glo ek staan ‘n kans. Ek sluk die laaste bietjie van my draught en beweeg nader. Watse pickup line sal ek gebruik? Maak nie saak nie, ek skiet maar uit die vuis uit. By die cokemasjien vang my oog die grootste ou in die plek en hy is ook oppad na hierdie pragtige meisie. Hy dra wit skoene en ‘n geel golf hemp. Sy groet hom met ‘n breë glimlag. Is dit die tipe kêrel waarin sy in belangstel? Nee wat, dan is sy nie vir my nie. Ek draai om en loop na die pooltafels toe, hier is baie ander katte.

Nog ‘n aand uit, nog ‘n paar buffels wat uit my beursie gaan ontsnap. Ek het destyds in die Kaap gehoor Pretoria gaan goedkoop wees, maar al wat dit beteken is dat ek nou die duurder brandewyn kies. Dis naweek, en die tendense deesdae is om te duik. So hier is ons, Hatfield Square, gewapen met hormone en skoene met veters, reg om te duik. Ek het net genoeg moeite met my hare gedoen laat dit lyk asof ek nie moeite gedoen het nie. Daar word beweer ‘n man jag in die veld, maar nie vanaand nie. Ja, ons gaan vanaand bietjie kuier, bietjie kak praat en bietjie pool speel, maar ons is eintlik hier om te jag. Julle weet hoe dit werk, om dames te kry en te verlei en dan vir hulle mooi stories van die verlede te vertel tot hulle glo alles gaan okey wees. Dit mag dalk maklik klink, maar dit is nie, of nie vir my nie - nie eens in die Square nie.

Ons almal het talente. Party mense kan ver spoeg en ander kan die vierkantswortel van Pi uitwerk sonder ‘n sakrekenaar. “Meisies kry” is nou nie ‘n item waaraan ek by die Olimpiese spele sal deelneem nie, ek sal nie eens die SWD span maak nie. Die skoner geslag was nog altyd vir my ‘n dilemma. Dis ‘n probleem wat eers ‘n probleem geraak het toe ek Universiteit toe gegaan het. Eweskielik moes ek leer hoe om die game te speel, want blykbaar hou almal telling sonder dat ek ooit agtergekom het. Soos enige beginner het ek destyds in die laer ligas begin. Dronk meisies, vet meisies, engelse meisies. Enige iets vir ‘n bietjie ervaring. ‘n Goeie vriend het al vir my gesê dat elke man eers al die drake moet dood steek voor hy by die prinses kan uitkom. Sekere ouens kan net na ‘n meisie stap en hello sê dan raak haar knieë lam, die res van ons moet meer moeite insit en selfs leeuns vertel.

Soos die jare aangestap het in die Kaap het dinge baie beter geraak en ek het my skaamgeid uiteindelik afgeskud. Elke aand uit het ek meer ervaring opgedoen en dit was nie lank nie toe was my selfvertroue genoeg dat ek met die trofee meisies begin praat het. Vir ‘n slag kon ek hoër mik as net ‘n one night stand en dalk nog hoop om in ‘n verhouding op te eindig. Die groot geheim om ‘n meisie te laat glimlag: Brandewyn en goue Tequila. Daardie twee doepas kon my goed laat doen wat Nicholis Louw nie eers oor sal sing nie. Soos ek dit kan onthou was dit tydens ‘n somersaand in Plett toe ek besef het hoe noodsaaklik hierdie drankies in my jagtog na ‘n aangename dame was. Daardie aand het ek ‘n meisie laat glimlag soos nog nooit van tevore nie. Sy was blond en was verskriklik sexy. Haar vriende het haar Snoekie genoem. Ek het vir haar gesê my naam is Gavin.  Ek wonder hoe gaan dit deesdae met haar.

Net toe ek uitgewerk het hoe die meisies in die Kaap se koppe werk, het ek Pretoria toe getrek en eweskielik het alles vir my  soos ‘n wegwedstryd gevoel. Hier bo is dit helemal ‘n ander game en ek weet nog nie of dit moeiliker of makliker is nie. Brandewyn en tequila het ook nie meer dieselfde impak as tevore nie. Dalk raak ek net oud? Die katte hier klink anders, lyk anders en voel anders. Vir hulle is ek seker die een wat anders is. Hulle kleur hul hare sodat jy moet weet dis gekleur en dra cowgirl boots (ja dis vir my ook weird). Ek kan nie eens onthou watse skoene die meisies in die Kaap gedra het nie. Wat my die meeste pla is dat basies elke mooi meisie hier ‘n fris ou het, en ek wil nie gebliksem word nie. As ek nie eensaam wil wees nie moet ek seker maar aanpas by my omgewing en die tipe man raak wat hierdie meisies wil hê. Wat, moet ek ‘n Pretoria ou word? Dit klink na ‘n groot prys om te betaal vir ‘n bietjie liefde.

Verveeld beweeg ek na die dansvloer toe, opsoek na ‘n bietjie opwinding. Gewoonlik is ek nie iemand wie jy op die dansvloer sal vind nie, maar vanaand pomp die beats net te lekker om nie ‘n bietjie te gaan skud nie. Hierdie DJ is oraait in my boek. In die hoek van my oog sien ek die donkerkoppie van vroeër met die pers toppie. Nogsteeds net so lekker. Sy sit langs die dansvloer met ‘n dubbel brandewyn & coke en haar mollige vriendin. Daar is geen teken van die groot ou met die geel golf hemp of ‘n Hunters extreme nie. Soos sy met haar vriendin praat kom ek agter hierdie meisie het die mooiste glimlag wat ek al ooit gesien het. Al wat ek wil doen is heeltyd vir haar grappies vertel sodat sy nooit sal ophou smile nie. Dalk moet ek weer nader beweeg? Dalk moet ek haar gaan vra of sy saam met my tequila wil gaan drink. Daar is ‘n groot moontlikheid dat hierdie meisie dalk net asemrowend is en dat sy sal lag vir my grappies. Daardie moontlikheid maak my verskriklik opgewonde en bang op dieselfde tyd.

My vriende waarsku my altyd as ek  met ‘n meisies gesels: “moet nou net nie alweer verlief raak nie”. Al vanaf ek kan onthou het ek hierdie probleem gehad waar ek vir amper elke meisie val wat twee keer na my kyk. Ek kan nie die eerste keer onthou wat ek verlief was nie, maar ek weet dit het al baie in my leeftyd gebeur. Daar was ‘n tyd waar as ek nie versigtig was nie, het ek vir twee meisies in een week geval. Dis wat gebeur as jou verbeelding groter as jou selfbeeld is. Ongelukkig moet ek bieg dat meeste van hierdie kere onsuksesvol uitgedraai het.

Elke ou het ‘n “unicorn”, daardie een meisie wat jy enige iets voor sal doen, maar nie kan kry nie. Maak nie saak hoe hard jy probeer nie, jou unicorn bly ‘n wilde dier wat jy nie kan tem nie, dis ontmoontlik. Ek het al baie meer as een unicorn sien weg hardloop van my af en dis glad nie lekker nie.  Dis baie kak. Daar was die unicorn van Bloemfontein wat saam met my die sonopkoms op Jeffrey’s baai se strand gekyk het. En die twee Franse modelle wat coke gesnuif het in die 5-ster Hotel. En moenie vergeet van die Duitser met die lekker tiete wat my elke dag gesms het. In my agterkop swem daar nogsteeds herinneringe van hierdie meisies en die goeie tye wat ek met hulle gedeel het. As ek net van julle kon vergeet. Ek is nou gatvol om hulle op facebook te stalk en te wonder hoe dinge dalk anders kon gewees het. Dis nou hoogtyd dat ek “die een” kry.

Dié Unicorn

As jy, soos ek, voor die televisie groot geraak het dan het jou verbeelding jou laat glo dat jy eendag gaan opstaan, jou daaglikse akitiwiteite benader en sonder enige waarskuwing die meisie van jou drome ontmoet. So maklik. Dis goed en wel om so ‘n romantiese uitkyk oor jou toekoms te hê, maar na die afgelope paar jaar het ek besef ek is nie so gelukkig nie. Geen Meg Ryan look-a-like sal ooit haar sleutels op die barcounter vergeet sodat ek dit vir haar kan terug vat nie en ek twyfel  ook of ek ooit in die nabye toekoms verby ‘n Megan Fox met ‘n papwiel gaan ry. Dit werk net nie so nie. Ongelukkig moet ek nou maar Dropzone toe gaan en dronk raak om ‘n kans te staan. As die lewe net soos die movies was sou ek nou nie hierdie probleem gehad het nie. Een ding wat ek al geweet het toe ek nog in die Kaap gebly is dat ek seker nie my trouvrou in Dropzone sal ontmoet nie.

Wie weet, dalk is die donkerkop met die pers toppie anders. Daar is dalk net ‘n kans dat ek vanaand hierdie meisie se knië lam maak sonder dat ek vir haar hoef te jok. Erêns in die toekoms sit ek en sy dalk saam op ‘n leerbank terwyl ons stry oor wie die coolste karakter in Modern Family is. Ek besef ek sal moet met haar gaan praat en eweskielik raak ek verskriklik opgewonde oor daardie moontlikheid. In my beursie het ek darm nog een buffel oor.  Dis genoeg vir twee tequilas en twee dubbels. Net wat ek nodig het. My vriende dans nog, ek beweeg nader. Hopelik het sy nie ‘n ou nie.

Sy sien my soos ek nader loop. Ons maak oog kontak. Haar vriendin kyk vir my asof ek hulle gaan vra om geld vir ‘n weeshuis te skenk. Voor ek enige iets kon sê begin die donkerkop te praat.

“Is jy nie die dude met die blog wat so baie spelfoute in het nie?” vra sy my.

Daar bowl sy ‘n googly. Ek slaan ‘n blank. Niks woorde kom uit my mond uit nie. Voor ek aan ‘n goeie comeback kan dink praat sy alweer.

“Dit lyk my jy kort ‘n tequila”  

--Phillip Berg

Vat die Karoo saam met jou (deel 2)

Daai geluid. Daardie fokken geluid. Ek haat dit as my wekker een of ander early bird is wat vroeg grassny op ‘n saterdag oggend. Welkom terug in Oudtshoorn. Besef hierdie oom nie dis KKNK en party van ons het gisteraand ons plig gedoen en gaan drink nie? Dis my eertse dag by die huis en dit klink of ‘n motorfiets rond jaag in my brein, en dis nou nie net die brandewyn se skuld nie. Al is die gedruis ‘n entjie weg, voel dit of hierdie persoon besig is om die mat onder my bed te verwyder met sy wheat eater. Party mense werk mos hulself Maandag tot Vrydag moer toe net om saterdae weer te werk. Dis die lewe waarna al ons jong mense kan uitsien. Te lekker.

So onaangenaam soos wat hierdie is, is dit glad nie iets vreemd nie. Dis hoe ek as kind meeste Saterdae wakker geraak het. Partykeer was dit my eie vader wat onder my eie kamervenster die rante getrim het. Ek het altyd gedink dis baie ongeskik van die omies om so vroeg op naweke te raas. Dis die enigste dag van die week wat ek kon laat slaap aangesien my ma my Sondae uit die bed gejaag het kerk toe. In hulle oë is ek die weird ene wat tot 11h wil lê. Laat slaap is amper erger as rond slaap op die platteland. As die son op is, moet jy ook wees. Die plek verander ook nooit nie, maar dis hoekom ek daarvan hou.

‘n Eenvoudige geluid kan jou laat terug dink aan baie goed uit die verlede. Op skool het my ma elke oggend die radio harder gesit sodat ek kan wakker word van RSG se nuusdeuntjie. Dit was die aakligste wysie in die wêreld. Sy het dit seker ook gehaat, maar dit was al wat my uit die bed uit kon kry. Weeksdae as jy die Egoli liedjie hoor dan weet jy dis tyd vir open time se sitcoms. Ek het dit nooit gemis nie. Al was dit that 70’s show , The Simpsons of Malcolm in the middle, 18:30 was my tyd voor die televisie. Dan, die ergste televisie tune ooit, die Carte Blanche song. Elke Sondagaand het daardie melodie jou herinner jou naweek het net ‘n M-Net fliek oor, dan is dit verby, Maandag wag vir jou. Ruda Landman en Dereck Watts het ‘n countdown begin tot ons vryheid opraak. Lae bliksems. Deesdae is dit net die Egoli liedjie wat jy nie meer hier kan hoor nie. Ek kan nie besluit of ek hierdie goed mis of nie.

Die bure se gras is nogsteeds nie klaar gesny nie so ek staan maar op en gaan maak vir my koffie. Ons kombuis verander ook nooit nie en meeste van die goed daarin is ouer as ek. Die microwave, stoof, yskas en wie weet wat nog was trougeskenke aan my ouers destyds, en ek is amper seker daarvan hulle het getrou vóór Mandela tronk toe was. My ma sal nooit iets nuut koop as die ou een nog werk nie. Ons yskasliggie het laas gewerk toe ek in Sub.A was, maar die kaas bly darm koud. Soos julle kan indink het ons kombuis ‘n sterk bruin en oranje tema. Glad nie tydloos nie, dink ek soos ek my koffie roer. Blommetjie patrone op byna alles.

Die platteland is nou nie almal se happie koek nie, maar ek is verskriklik dankbaar dat ek hier groot geraak het. My broer het my al baie dinge geleer (soos ‘n ouer broer moet), en kan goed onthou wat hy vir my eendag gesê het in my eerste jaar op Stellenbosch: “Mense wat van die Platteland af kom het ‘n voordeel bo die wat van die stad af kom”. Ek het dit nooit verstaan nie, maar deesdae maak dit sin. Van binne die huis hoor ek rugbygeluide, dit bevestig dat dit Saterdag is. Ek vat my koffie en die koerant en loop by die kombuisdeur uit.

My gunsteling plek in die wêreld is sonder twyfel die agterplaas van my ouerhuis. Botha Straat 35, Oudtshoorn. Dis nou nie die coolste backyard in die wêreld nie, maar dis ons s’n en niemand kan jou daar pla nie. In plaas van ‘n swembad of ‘n oulike stoep is daar ‘n naartjie boom en ‘n kompos hoop. Ja ‘n kompos hoop. My pa hou baie van tuin maak en ordentlike grond is skaars in die Karoo. Die grasperk lyk altyd mooi en dis ‘n perfekte plek om koerant te lees in die oggende. Veral in die winter, dan sit ek altyd in die Karooson en bak soos ‘n akkedis op ‘n klip.

Die bure se gras is nou darm klaar gesny. Vrede. Agter ons erf is daar landbougrond wat ons buurman besit.  Al wat sy volstruise, skape, ganse (of wat ook al die dier van die week is) weg hou van ons naartjies is ‘n eenvoudige ogiesdraad wat net hoog genoeg is sodat jy nie daaroor kan spring nie. As jy teen hierdie ogiesdraad staan en uitkyk oor die wêreld word jy nogals bederf.  Dis ‘n mooi uitsig en in die verte lê die Swartberge wat altyd ‘n ogie hou oor die Klein Karoo. Alles is stil, niks geluide nie, hier kan ek dink. Mens se brein werk beter sonder nie konstante klanke van die samelewing wat jou gedurig herinner dat jou tyd op hierdie planeet is besig om uit te loop.



Volstruise agter ons agterplaas



Hierdie klein eenvoudige stukkie wêreld was nog altyd vir my ‘n plek waarheen ek kon ontsnap. Dit het vir my ‘n wegkruipplek gebied van al die dinge wat my pla, ontstel of irriteer. Ek onthou toe ek baie klein was het ek êrens in die huis kak aangejaag en my pa het my gevang. Hy was briesend en hy wou my bykom. Gelukkig is my pa vet so dit is nogals maklik om van hom weg te kom.  Ek het so vinnig soos wat ek kon weg gehardloop en agter die naartjieboom gaan wegkruip. Hy het my nie gekry nie, of hy wou nie, ek is nie heeltemal seker nie. Die naartjieboom het my ‘n kans gebied om te wag tot my pa afkoel, dan sou ek terug gaan huis toe en in plaas van ‘n pakslae het ek net ‘n ongemaklike preek gekry. Dit het elke keer gewerk.

Die enigste probleem met hierdie wegkruipplek was, dit het ‘n gewoonte raak. Elke keer as iets my gepla het, het ek in ons agterplaas gaan ontspan met ‘n koppie koffie.  Soms as die “akademie” in Stellenosch te veel geraak het was dit net te maklik om vir ‘n naweek Oudtshoorn toe te gaan. Toe ek nog in Kaapstad gebly het en my geld op was na ‘n groot naweek het ek vinnig ‘n lift gerëel huis toe. Gerieflik is ‘n goeie woord om nou te gebruik. Ek het ‘n wegkruipplek gehad, en ek het gou agter gekom hoe hartseer dit is. Iets moes verander. Ek kan nou nie vir jou sê dis die rede hoekom ek besluit het om Pretoria toe te trek nie, maar die het bygedra tot daardie groot keuse. ‘n Verandering was nodig.

Vroeg in my lewe het ek al besef dat ek nie van verandering hou nie. Daar is iets wat my gemaklik maak as ek die toekoms kan voorspel, en in Oudtshoorn is dit nie baie moeilik nie. Die dorp verander ook maar selde. As ‘n pad hier oorgeteer word is dit ‘n groot ding, tot die dominee noem dit in sy gebed. Die mense hier verander ook nooit nie, hulle almal is so voorspelbaar soos die alfabet. Dis hoekom dit so uiters belangrik ir elke kind is om die dorp te verlaat na skool. In hierdie woestyn is dit nie net plante wat sukkel om te groei nie, maar lewenservaring ook.

Pretoria bied by my ‘n kans om verandering te omhels en dit te bevriend. Dit is nie te maklik nie. Hierdie is die derde stad waar ek bly vanaf ek destyds Oudtshoorn verlaat het. In elkeen van hierdie plekke was die mense die grootste aanpassing. Lank terug het ek al vrede gemaak met die feit dat ek nooit eendag myself in die platteland gaan vestig nie, tog alles wat ek in die Karoo geleer het probeer ek elke dag saam met my dra. Dis die klein goedjies wat saak maak. Jy kan baie tekortkominge vind as jy die Oudtshoorn mense goed bestudeer, maar jy kan nie iets sleg van hulle sê nie.  As hulle vroeg die oggend die gras sny is dit dalk irriterend, maar as jy mooi vra sal hulle dalk jou help met jou gras ook. Aangesien jy in die platteland almal moet ken, moet jy ‘n aangename mens wees, of jy nou wil of nie. In ‘n stad is dit soms net te maklik om te wees wie jy wil, te overdwyn en elke dag te verander.

Ek was al in fancy uitgaanplekke in Kampsbaai waar cocktails meer as ‘n Vuka scooter kos. Ek was al in Klub Perd by Oudtshoorn se skougronde waar die barman saam my broer in die laerskool was. Een ding het ek al geleer: die coolste katte bly tussen die vullis. Maak nie saak wie of wat jy is nie, solank jy ‘asseblief’ en ‘dankie’ sê sal jy oraait wees. Mense daar buite besef nie dat die lewe sal nooit ophou om ‘n gejaag na morê te wees nie, so jy kan net sowel vriendelik wees met die ou langs jou. Parykeer moet jy stop, jou koffie geniet en na die berge kyk. Dis dalk omdat hier nooit enige iets gebeur nie, maar in die platteland geniet jy die oomblik. Dit hou die siel gesond. In Oudtshoorn kry jy mens-mense. Sout van die aarde. Dis dalk hoekom die Karoo so droog is. En dit sal nooit verander nie.

My koffie is klaar en ek stap die kombuis binne. Die kos ruik lekker, dis goed. Brandewyn maak mens honger. Ek weet presies wat my ma maak vir ete, want sy verander nooit haar roetine nie. Donderdag gaan sy hoender maak, soos sy seker al die afgelope 20 jaar doen. Die mooi aanhaling sê: “verandering is net so goed is soos ‘n vakansie”. Ek hoef nie te verander nie, ek vat net ‘n vakansie Oudtshoorn toe, want dis net so goed.

--Phillip Berg

Vat die Karoo saam met jou (deel 1)

“Do you have any sharp objects?”. Dit is een van daardie vrae wat jy antwoord sonder om daaroor te dink, jy sit sommer jou mond op auto-pilot. Net soos wanneer iemand jou vra hoeveel suiker jy wil hê, dan sonder om eers te besef jy kry koffie antwoord jy: “twee asseblief”. Wie dra skerp voorwerpe saam hulle? Lyk ek vir die vrou soos ‘n rekkie? Terwyl ek dink aan ‘n droë comeback op hierdie verpligte vraag besef ek, shit, ek het ‘n skroewedraaier in my rugsak. Ja ek wil mos my rekenaar oopmaak van tyd tot tyd. “Yes I do” antwoord ek die tannie by die Kulula check-in en sy lyk nie baie gelukkig met my nie. Ek haal maar die groen en swart skroewedraaier uit en sit hom in my tas, want ek is nie lus vir moeilikheid nie, ek wil nou net by die huis uitkom.

Hier is ek alweer op die lughawe en dit voel anders as 2 maande tevore toe ek oppad Pretoria toe was. Die stres van ‘n nuwe stad infiltreer is weg en ek is baie rustiger. Nou voel ek soos ‘n 10-jarige laaitie voor kersfees wat weet sy ouers het net vir hom nuwe sokkies gekry. Dis oraait, ek kort sokkies. Ek het vanoggend die Gautrain gevat en hierdie is die eerste pitt stop op my reis. My kamera is soos altyd by my en my rugsak is gepak met boeke wat ek seker nie eers op die vliegtuig gaan oopmaak nie. Vir eers los ek die Jakarandas en die snorre van Pretoria agter, net vir ‘n kort rukkie, net vir ‘n week. Al vlieg ek vandag Kaapstad toe, is dit maar net nog ‘n pitt stop oppad Oudtshoorn toe, die plek waar ek leer praat, tel en vloek het. Die dorp waar ek groot geraak het.

Ek was 8 weke laas by die huis, daardie reënerige Woensdag toe ek en my ma in die kar geklim het oppad na Goerge se lughawe toe. Dis nie eintlik so lank terug nie, maar dis ‘n lang tyd sonder skaapvleis. Ek hou van huis toe gaan. Dis seker maar net ‘n lui mens soos ek wat dit geniet om in die platteland te gaan lê en fokol doen terwyl jou ouers jou voer en jou wasgoed was. Dit gaan al hoe minder gebeur van nou af, Pretoria is nie te naby aan die Karoo nie, en ek pis nie petrol nie. Nog nie.

Daar sit ‘n ouerige paartjie langs my in ry 6. Dis duidelik dat hulle Johannesburgers is, maar mens sou sweer hulle kom van die platteland af, want hulle is niks gewoond nie. Ek het seker gemaak ek sit by die venster, maar ek kan nie onthou dat ek die oom gevra het om heeltyd oor my te leun en te kyk hoe die weer oor die Vrystaat lyk nie. Ek oorweeg dit om vir my ‘n bier te koop soos die lugwaardin nader beweeg met haar trollie, maar liewers nie. My geld kan beter benut word in gate van die Wes-Kaap waar my “vriende” so graag uithang. Ek gaan drie dae spandeer in die algemene Kaap area voor ek ‘n lift huis toe vang. Ek is bietjie senuweeagtig oor hierdie drie dae, ek is nie meer so drinkfiks soos in die ou dae nie, maar ek weet my pelle is. Soos daardie draak in Super Mario is die Kaap iets wat ek moet verslaan voor ek kan aanbeweeg na saligheid. Dis reg met my, ek kan doen met ‘n uitdaging.

Hier is ek, Kaapfontein. Die plek waar drome begin en aande nooit eindig nie. Ek kry my tas met die skroewedraaier in en haal my kamera uit. Hierdie keer gaan ek my pelle afneem by Domestic Arrivals. Net soos 2 maande terug wag niemand vir my by die lughawe nie, net die taxi drivers wat probeer geld maak smile vir my. Lê die fout dalk by my? Vandag gee ek nie eintlik om oor sulke teleurstellings nie, ek is net so verskriklik bly om al my pelle weer te sien. Gelukkig het nie een van hulle verander nie en hulle is nog net soos ek hulle geniet - regte fokops. Ek was nie lank in die provinsie nie toe maak ons al klaar kuier reëlings. Dié manne is dors. In die kaap is almal altyd dors, dis seker iets in die lug. Vrydagaand Stellenbosch, laat weet vir almal wat jy ken, soos altyd. Dis die dag voor ek Oudtshoorn toe wil gaan, besef ek. Dis oraait, dit gee my 4 ure op die langpad om van ‘n potensiële babelas ontslae te raak en dan hopelik mooi te lyk voor die ouers.

As jy terug keer na ‘n plek na ‘n lang afwesigheid voel dit nie eintlik of jy ooit weg was nie. Tafelberg lyk nog dieselfde, Bellville ruik nog dieselfde en Stellenbosch proe ook nog presies dieselfde. Die goeie ou kaap dink ek. Soos meeste kinders van die Wes-Kaap het ek na matriek die wynlande aangedurf om ‘n graad te probeer kry. Dit het makliker geklink as wat dit werklik is, of so hoor ek, ek het nooit klaar gemaak nie. Ek onthou toe ek eerstejaar op Stellenbosch aankom en die ouens in die koshuis uitvind van waar af ek kom was daar altyd twee goed wat hulle wou weet: Hoe baie volstruise my pa besit en of daar plek is by ons huis vir ‘n tent tydens die KKNK.

Dit is lekker om terug te wees, my laaste Pitt stop voor die huis. Ek kyk na die bome en die berge wat toesig hou oor die studente, maar ek kan steeds nie vir Simon sien nie. Kom ons gaan uit en ontmoet mense wie se name ons nooit gaan onthou nie, klink na pret. Net voor ek en my vriende die pad na die onderdorp vat hoor ek my lift Oudtshoorn toe ry die volgende oggend al 06:30. Ag naat, Johan. Om te sê ek is nie ‘n oggend mens nie is ‘n understatement, ek is skaars ‘n middag mens. Niemand het gesê dit gaan maklik wees nie.

Soos ons die eerste biere afsluk by Bohemia, kyk ek om my en besef hoe akkuraat Koos Kombuis hierdie dorp omgesom het. Die lewe hier is werklik ‘n bring en braai. Verantwoordelikvryfontein, dit moes eintlik Stellenbosch se naam gewees het. Bliksem ek is darm maar lief vir die dorp en al die lewenservaring wat hy so vrygeweig vir jou bied. Hier tussen halwe biere, semi dronk meisies en amper goeie vriende het ek al baie geleer van die lewe. Daar is ‘n rede hoekom die groot Man daar bo besluit het om my hier weg te kry, en ek dink ek weet hoekom. Dinge kan nie altyd so lekker gaan nie. Stellenbosch is vir meeste mense ‘n pitt stop van die lewe - ‘n lekker plek waar jy tussen skool en volwassenheid jouself heeltemal kan verloor sonder dat jy ooit wegraak. Vanaand is dit net ‘n oornag plek, ‘n pitt stop waar ek weer kan nostalgies raak saam met my vriende en maak asof dit nogsteeds die ou dae is. Stellenbosch was nog altyd my gunsteling one night stand.

Dis 06:15 en darm het ek nie te diep geslaap nie, so dis maklik om op te staan. Kom ons gaan huis toe. Die stad en sy groot verskeidenheid van alles is baie gerieflik en hierdie afgelope drie dae was baie lekker, maar ek is baie dankbaar dat ek in die platteland groot geraak het en dat ek nou ‘n rustige week in die Klein Karoo kan spandeer. Daar is iets in die vaal droë grond en fucked-up bossies wat my hart al lank terug gesteel het. En ek mis dit vreeslik. Mense van die kaap kan nie glo ek voel so oor die plek nie, maar ek is net te bly ek hoef nie dit met hulle te deel nie. Hoe kan ek nie van Oudtshoorn hou nie? Dis die plek waar ek die eerste keer verlief was en dis die plek waar my hart vir die eerste keer gebreek is. Die die plek waar ek nooit leer spel het nie, al moes ek. Nêrens anders in die wêreld is die sonsondergang so mooi nie. Mense sal stry en sê in die kaap en in die bosveld en waarokal sak die son net so mooi, maar in die Klein Karoo het die mense genoeg tyd om dit elke dag te waardeer.

Enige plattelandse dorpie is soos ‘n vrek lelike kind met minimale talente, net ‘n ma kan lief wees daarvoor. Jy moes hier groot geraak het, gesweet het in die wiskunde klas as dit 50 grade is, verveeld gewees het op ‘n Vrydagaand, skaam gekry het as die hele gemeenskap van jou skandes weet om die plek te waardeer. Jy moes die pyne van die dorp vir ‘n klompie jare saam jou dra om werklik daar te kan staan en te sê jy geniet dit. Ek en Oudtshoorn is al deur baie saam en ek raak redelik befok as iemand iets sleg sê van my tuisdorp.

Dis 06:30 en ek klim in Jaco Schoeman se kar. Hy is ‘n ou skoolpel van my en sy familie boer by die begin van die Baviaanskloof, aan Willowmore se kant. Goeie mense. Ek sê vir hom hy sal sonder my geselskap moet bestuur aangesien ek drie ure terug gaan slaap het. Die pad tussen die kaap en Oudtshoorn is die R62, en soos meeste Oudtshoorn mense het ek daardie roete al so baie gery, ek het dit al oorweeg om die bossies langs die pad name te gee. Bliksem ek voel sleg. Daardie tequila was ‘n slegte idee, dankie Dirk. Soos ek dink aan die mooi meisies van die vorige aand wat ek nie kon kry nie raak ek aan die slaap.

Na 4 ure se ry en 3 ure se slaap kom ons by die huis aan. Goeie ou Oudtshoorn noord, die tannie oorkant die straat is besig om gras te sny. Tipiese Saterdag hier. Ek stap die huis binne, my kat is daar om my te groet. Die plek is baie kouer as Pretoria, en ek dog dis April. My ma kom omhels my en vra my hoe ons gery het. Kak vraag dink ek. Dadelik voel ek tuis en haal een van die boeke uit my rugsak uit. Nou het ek tyd om te lees. Perfekte pitt stop vir ‘n week, behalwe vir die feit dat dit KKNK is. Shit ek het amper vergeet. Hierdie is my 18de agtereenvolgende kunstefees, ja ek nog nie een gemis nie. So van roosterkoeke, kak afrikaanse musiek en dronk tannies kan jy my niks vertel nie…

…Word vervolg…

--Phillip Berg

Maak jou seatbelt vas

Daar is darm min goed so irriterend soos daai geluid wat ‘n kar maak as jy nie jou veiligheidsgordel vasmaak nie, veral as jy laat is. Soms moet jy nog sukkel met ‘n hardkoppige gordel wat heeltyd vashak as jy hom vat. Jy weet jy moet hom rustig trek, maar omdat die kar beep beep gryp jy hom met geweld soos daardie laaste chip by ‘n braai, en dit help glad nie. Hoe meer die ding vashak, hoe meer befok raak jy en hoe harder trek jy. Partydae voel dit mos of die wêreld teen jou is. Almal ken daardie dae, almal kry sulke dae. Ek oorweeg dit om maar die blerrie gordel te los, maar dan wonder ek wat sal gebeur as die kar vinnig stop en ek deur die windshield trek, as ek ‘n vet stuk glas met my voorkop sou breek. Die idee maak my bang, want na al die jare klou ek nogsteeds vas aan my acting drome. Nee, dis beter om veilig te wees. Uiteindelik kry ek beheer oor die seatbelt, prop hom en sit die musiek harder, niks soos ‘n paar wilde beats soos jy oor die urban jungle toer nie. Al wat nou kort is ‘n bier.

Ek het nie ‘n idee waar ek nou is nie. Lang strate, breë strate, eenrigting strate, weet enige iemand ooit waar hulle is in hierdie stad? Die strate van Pretoria is baie anders as die van die Kaap. In die Wes-Kaap is daar darm berge wat jy as ‘n rigtingwyser kan gebruik as jy verdwaal. Nie dat ek verdwaal het nie, ek bestuur nie eens nie, ek toer net. Adam en die groen Merc waarin ons ry ken die plek darm redelik oraait, hy bly al sy hele lewe lank hier en boonop like hy nog die plek ook. Hy vertel my daar is tot ‘n straat êrens in hierdie stad wat na sy ma vernoem is. Dis nou vir jou ‘n ding! Maar hy weet nie presies waar dit is nie. As jy hier ‘n afdraai mis vat dit jou ‘n rukkie om weer opkoers te kom, maar dis wanneer jy die plek leer ken, as jy verdwaal. Dis lekker om net te sit en te kyk na al die plekke en mense wat ek nie ken nie. Dis nou al langer as ‘n maand wat ek hier is en ek wonder nogsteeds of ek nie dalk ‘n moerse fout gemaak het deur te kom nie.

Adam is my housemate en hy is baie goed vir my. Maak nie saak waarheen hy oppad is nie, die naaste bank of die universiteit se admin gebou, hy nooi my altyd saam sodat ek Pretoria kan sien vanaf sy pa se groen ML. Hy gebruik hierdie voertuig terwyl sy pa in Amerika is vir een of ander werk avontuur. Lekker luuks, ek weet. Ons ry verby plekke wat ek al baie van gehoor het, maar nou vir die eerste keer sien. Niks lyk soos ek gedink het dit sal nie. Adam vertel my iets interessant oor amper elke plek wat verby ons vlieg, hy is ‘n goeie gids en hy laat my vinnig vergeet dat ek ooit gedink het Bellville is oraait. Ek dink hy besef die mense in die Kaap dink nie veel van Pretoria nie, nou probeer hy die plek waar hy groot geraak het se reputasie bietjie help, ‘n hupstoot gee. Hy het al amper die hele stad vir my gewys, even die Square, even Valhalla, even Pretoria-Noord, maar nog nie Centurion nie, want dis nie Pretoria nie, volgens hom.

Ek het Gauteng toe gekom sonder ‘n voertuig. Dis nie ideaal nie, maar dis wat gebeur as jy oor rooi ligte ry, jy verloor jou kar, en so bietjie van jou ouers se liefde. Kom ons wees gou eerlik met mekaar, jou ouers se liefde maak die lewe makliker. Dalk is dit beter dat ek my eerste twee maande hier deurbring sonder wiele, dit mag my dalk net uit die kwaad uit hou, weg van die pooltafels af, weg van KFC af. Ek hou van bestuur, dis lekker. Daardie gevoel wat jy kry as jy die clutch intrap en die rat verander is iets wat ek mis. Dis ‘n pragtige krag wat deur jou are vloei en dit laat almal mos dink hulle is Tom Cruise, en as jy dink jy is Tom Cruise dan kan jy mos enige iets doen. Eintlik is jy nogsteeds die poepol agter die stuurwiel wie se mond oophang en Kurt Darren tunes luister. Ja julle het my reg gehoor, niemand is perfek nie, en dis hoekom ek al 2 karre afgeskryf het, maar ek sal dit nooit op Kurt blameer nie. Gelukkig het ek altwee kere my veiligheidsgordel vas gemaak en my gesig is nog bruikbaar, nes Tom Cruise sin. Ja, dis defnitief beter as ek nie hier bestuur nie, Santam haat my al.

Soos ons deur die strate ry kyk ek rondom my en ek dink, dis mooi hier, my oë sukkel glad nie as ek kyk na hoe Pretoria aanmekaar gesit is nie. Die jakarandas wat die pad toe groei laat my voel soos ‘n eerste span rugbyspeler wat deur die tonneltjie hardloop voor dié groot game. Ek raak sommer opgewonde oor hulle teenwoordigheid. Dit voel my hulle ondersteen my, glo in my, moedig my aan, al weet hulle nie hoekom ek hier is nie of waarheen ek oppad is nie. Ek weet nie eers nie, Adam weet, hy bestuur. Hy het ook sy veiligheidsgordel aan, nie omdat hy ook al 2 karre afgeskryf het nie, maar omdat daardie blerrie beep die kak uit ons irriteer. As ek mooi daaraan dink lyk die jakarandas vir almal dieselfde, maar ek gee nie om dat hulle almal hier ondersteun nie, want almal hier het dit nodig. Adam steek ‘n sigaret aan en draai die ruit bietjie oop. ‘n Jack Parow song kom op, ek sit die musiek harder, want jis daai ou rap lekker.

Baie mense het my al gevra hoekom ek Gauteng toe gekom het dan wil ek nie eintlik hulle antwoord nie, want ek weet nie hoe nie. Ek het Adam op skool ontmoet, op die internet van alle plekke en nie eintlik onder vriendelike omstandighede nie. Laas jaar het ek hom weer raak geloop, en toe bied hy my verblyf aan, in Pretoria van alle plekke. Dit was nie ‘n moeilike besluit nie en toe ek weer sien toe werk ek en hy saam, en toe dusver gaan dit baie goed. Ons maak movies, videos, watokal jy dit wil noem en ons is actually nie te sleg nie, as ek nou bietjie kan brag. Soveel talent soos wat ons dink ons het help nie te veel as jy jonk is nie, nie in hierdie land nie. Lankal het ons het besef as jy nog nie die regte persoon se dogter na ‘n matriekafskeid geneem het nie gaan jy sukkel, as jy weet wat ek bedoel. Maar ons hou nog uit, nie een van ons sal sommer gou opgee en ‘n onderwyser of ‘n plumber raak net om bier en sigarette op die tafel te sit nie.

Soos ons luck nou maar is kry ons elke robot rooi. Nes die Kaap het Pretoria ook heelwat snaakse figure wat by verkeersligte uithang, maar hier is hulle bietjie anders. Hulle dra Bulls truie en praat met jou asof julle langs mekaar gesit in standerd 2. Hoe meer jy sê jy wil nie ‘n paspoort houer of 500 swart sakke hê nie hoe meer begin hulle met jou emosies te speel. In Gauteng wil hulle hê jy moet hulle jammer kry, in die Kaap irriteer hulle jou tot jy hulle betaal om te loop. Adam is nice, hy gee hulle gewoonlik iets. Ek aan die ander kant kan nie minder omgee oor die bedelaars nie, ek hou my kleingeld vir pool games. Elke keer as ek hulle sien is daar iets binne my wat sê: “maak net seker jy eindig nie eendag so op nie”. Bliksem, ek sal ‘n kak boemelaar maak, ek het ‘n regte moer-my-gesiggie, niemand sal my enige iets gee nie. Hierdie movie ding beter uitwerk! Ek kyk na die mense in die ander karre, almal lyk so rustig, niemand is kwaai nie, almal het hul veiligheidsgordels aan. Die lig raak groen en ons ry verder. Die Jack Parow tunes het gestop, dis nou Blink se beurt om ons wakker te hou.

Die middestad van Pretoria voel soos Afrika, maar nie die tipe Afrika wat jy op National Geographic sal sien nie. Wat my verbaas is als klink afikaans in die sake sentraal van ons hoofstad maar hier is nie ‘n teken dat hier enige afrikaans rond beweeg nie. Hierdie stad het duidelik baie forgotten glory en ek sal graag wou sien hoe dit hier gelyk het in die 70's. Sekere mense sal vir jou sê kerkplein is nou maar net ‘n gedagte van wat dit altyd was en Paul Kruger kyk nie meer na dieselfde dinge as voorheen nie. As jy mooi kyk lyk dit of oom Paul ook sy seatbelt vasgemaak het. Hy het ook seker verstaan dis beter om veilig as jammer te wees. Dalk het hy ook sy ossewa gerol op die Calitzdorp pad. Ek wonder hoekom het oom Paul en die ander voortrekkers opgetrek? Waarom was hy en sy tjommies kwaad vir die Kaap? Het hy dalk sy goed gepak en getrek vir dieselfde redes as wat ek het? Dalk het hy nes ek besef as jy moet gaan, moet jy fokof.

Na ‘n suksesvolle middag stop ons weer by die huis. Ek maak my seatbelt los, Adam gruip die sixpacks en ek vat die Pick & Pay sakke en ons stap weer die huis binne. “Bier?” vra hy my terwyl ek op die stoep staan en oor Pretoria uitkyk. Ek antwoord ja en vra hom nog vrae oor die stad soos ons die Black Labels geniet. “Hier gaan ons nog baie goed doen” sê hy vir my, “ek is bly jy het gekom”. Ek sien ‘n storm wat in die verte nader beweeg, ons timing was goed. Die storms hier is beter as enige program op kykNet en ek love dit. Die bier klap my alweer vinnig, dalk is dit tog die lugdruk. Dis asof ek skielik besef waaroor alles gaan, die lewe, my werk, my vriende, my liefde. Bier doen dit mos aan ‘n mens. Een oomblik chill jy lekker, volgende oomblik praat jy asof jy ‘n professor is, lekker vol van jouself. Dan die volgende oomblik kan jy niks onthou wat jy sopas gesê het nie. Al wat dan uit jou mond uit kom is: “ons het vergeet om brood te koop”.

-- Phillip Berg